Een diploma voor mijn nieuwe trauma

Ik durf nog niet eens een slechte recensie te schrijven, laat staan dat ik er een blogartikel over schrijf. Toch doe ik het, want mijn ervaring kan jullie bewust maken. Omdat ik wil dat jullie kunnen leren van mijn ervaring, zonder dat je het zelf moet doorstaan.

Ik zit met twee vriendinnen te werken in een restaurantje als ik geschreeuw hoor op de gang. Het is een scholier die een grapje uithaalt, maar mijn lichaam vindt het verre van grappig. Ik verstijf, kijk verschrikt om me heen en kan mezelf moeilijk weer ontspannen. De afgelopen dagen staat mijn lichaam non-stop op standje alert. Mijn overlevingsmechanismen draaien stuk voor stuk overuren. En als mijn vriendinnen zich afvragen of ik niet opnieuw trauma heb opgelopen, juist op de plek waar je er vanaf wil, valt het kwartje. Het zal toch niet…

Vol overgave en vertrouwen lig ik op een matje met 19 andere deelnemers om me heen. De 3 begeleiders nemen ons op de eerste dag van onze driedaagse opleiding mee door ons eigen proces. Iets waar ik enorm voorstander van ben. Practice what you preach, dus eerst zelf ondergaan voordat je het in wil zetten als coach.

De opleiding gaat over Trauma Releasen, dus ik ben voorbereid dat het niet persé prettig zal zijn. Ook al heb ik al jarenlang bewustzijn op mijn trauma’s, ik ben niet zo naïef om te denken dat ik geen trauma meer heb. Met mijn ‘kom maar op, ik ben er klaar voor’ houding lig ik geduldig te wachten tot we gaan beginnen.

Met mijn oogmasker op volg ik netjes alle stappen van de therapie, begin mee te ademen en merk dat mijn lichaam flink reageert. Trillen, klappertanden, kronkelen, alles komt voorbij. Nog steeds vol vertrouwen en overgave, en voel me zelfs opgelucht dat het niet zo heftig is als bij sommige anderen. Er wordt namelijk flink veel geschreeuwd, gehuild en ik hoor oerkreten die m’n armharen rechtovereind laten staan. Tot ik ineens iemand over me heen voel bewegen. Verbaasd blijf ik uiteindelijk op mijn matje liggen. Nieuwsgierig als ik ben, moet ik mezelf bedwingen om niet stiekem onder mijn maskertje door te kijken. Opgelucht haal ik adem als de sessie voorbij is. Al is die opluchting van korte duur als de begeleidster tegen me zegt: ‘Zo, jij hebt ook heftig geboorte trauma he?’

Met deze boodschap verlaat ik de zaal, rijd ik naar huis, en ben ik nieuwsgierig wat de volgende dag me brengt.

Opnieuw lig ik er klaar voor. We gaan ‘op elkaar oefenen.’ Omdat ik nog totaal geen idee heb hoe ik iemand moet begeleiden, kies ik ervoor om als eerste cliënt te zijn en dus lig ik weer klaar op mijn matje. Ik ga geen inhoudelijke dingen delen over de opleiding, maar als ik je vertel dat de klasgenoot die mij mocht begeleiden verbaasd en in shock naast me zat, dan kun je al een lichte inschatting maken van de intensiteit. Dat diezelfde klasgenoot de volgende dag de opleiding heeft verlaten vanwege de heftigheid zegt al helemaal genoeg.

Dag 3. Nog lichtelijk verbaasd over wat ik gisteren heb ervaren, stel ik mezelf weer open om te leren en te ervaren. Opnieuw gaan we op elkaar oefenen, en ook nu kies ik ervoor om als eerste cliënt te zijn. En een client voelde ik me zeker. Tijdens mijn sessie kreeg ik wederom (net als de sessie van de dag ervoor) geen adem. Maar deze keer besloot de begeleiding mijn klasgenoot over te nemen en door te zetten. ‘Ze moet er door heen.’

Omdat mijn trauma -dat zichtbaar werd door het trillen en bewegen van mijn lichaam- op de eerste dag al bestempeld werd als heftig geboorte trauma, moet ik vandaag opnieuw ‘een geboorte in.’ Dat wil zeggen dat je benen klem worden gezet, je hoofd wordt vast gehouden (lees: fijn gedrukt, want je zit in een krap geboorte kanaal) en er iemand over je heen kruipt om een geboorte na te bootsen.

Vanaf het moment dat ik voelde dat ze me een geboorte in gingen sturen schreeuw ik de zaal bij elkaar. ‘Nee! Nee! Nee!’ en voor ik het wist was het zover. Huilend kom ik bij van de zogenaamde geboorte. ‘Mooi hè?’ hoor ik ze boven me zeggen.

Ik kan niets anders dan huilen. Ik ben me bewust van wat er om me heen gebeurt, maar ik heb geen controle over mijn lichaam. Ergens denk ik nog: ‘Wat fijn, er komt wat verdriet los, dat mocht er blijkbaar uit.’

Tot ik opnieuw de handen op m’n hoofd voel drukken, mijn benen klem worden gezet en ze nogmaals over me heen gaan. Ik schreeuw het werkelijk waar uit. Tot ik geen lucht meer krijg.

Het lijkt een eeuwigheid te duren. Met veel moeite hap ik naar adem. Maar ik blijf er in hangen. Volgens de theorie die ik zojuist geleerd heb zit ik nu in een verstikkingstrauma.

Ik hap naar lucht, huil en hoest.

Ze rollen me in stabiele zijligging en houden een kotsbak onder m'n hoofd. Ik kies ervoor om ‘eruit’ te gaan, ik wil niet meer, ik kan niet meer. Snel wordt er hard op een punt gedrukt in mijn lijf waardoor ik er weer in schiet. ‘Auuuuwww’ schreeuw ik, en opnieuw kom ik weer in ademnood.

‘Blauw’ hoor ik ze boven me zeggen. Vanuit de theorie - en ook met al het verstand dat ik heb - weet ik dat dat geen goed teken is, maar ik kan niets. Het enige dat ik nodig heb is lucht. En rust. Laat me asjeblieft met rust. Maar ik kan het niet zeggen. Ik kan niets anders dan me overgeven aan de begeleiders die alles voor me beslissen.

De sessie zit erop. Ik heb een lunch de tijd om bij te komen en me voor te bereiden op mijn rol als coach. Ik zet de knop om en ga ervoor. Om na die sessie samen met -inmiddels 18- andere deelnemers te proosten op ons diploma.

Eenmaal thuis voel ik me op een gekke manier trots. Nu begrijp ik dat het voornamelijk opluchting was, dat ik er doorheen heb weten te werken. Maar toen was ik vooral overgenomen door de energie van daar - iets wat voor mij bekend is, dat ik mezelf afstem op de energie van de ander- en dus ging ik overal enthousiast in mee.

Tot ik steeds meer in mijn eigen energie kwam en mezelf vragen begon te stellen. Waar was eigenlijk mijn grens? Waar was de liefdevolle aandacht op momenten dat ik het zwaar had? Waar was de afstemming? Waar was de zachte landing na zo’n heftige sessie?

Daarnaast was mijn systeem volledig over haar toeren. Mijn hart maakte sprongetjes, niet van enthousiasme, maar van pure stress. Ik zocht afleiding in eten, netflix en scrollen. Ik voelde me wekenlang down zonder reden, en was absoluut niet meer mezelf. Hoe zelfbewust ik ook ben, ik kon mezelf moeilijk terug brengen naar mijn ontspannen zelf.

Ik nam contact op met de opleiding en deelde mijn zorgen. Het advies? Deelnemen aan de verdiepingsdagen ‘want het trauma wilde nu echt aangekeken worden.’

Geen begrip, geen doorvragen, geen check-in, geen nazorg.

Ik vind het gevaarlijk. Nu ik er inmiddels volledig doorheen ben, de angst en zwaarte niet meer voel, kan ik dit steeds helderder zien. Want door alles wat ik had ervaren durfde ik met mijn opnieuw opgelopen trauma, geen hulp te zoeken. Mijn vertrouwen was weg. Hoe kan ik mezelf nog zo openstellen voor een andere hulpverlener? Hoe weet ik dat ze me daar wel zien en begeleiden op een manier die goed voelt voor mij?

Gelukkig stond mijn retreat gepland, met lieve begeleiders die ik al kende, waardoor ik me opnieuw durfde te openen bij hen. Waardoor ik alles wat ik heb ervaren tijdens de opleiding los heb kunnen laten. En ik nu - in alle liefde - mijn verhaal durf te delen.

Want nee, deze opleiding is niet mijn manier van trauma helen. Voor sommigen is dit the way to go, maar ik weet ook dat het voor velen niet het geval is. Er zullen meer mensen zijn zoals ik, die iets anders nodig hebben. Vandaar mijn verhaal.

Om je bewust te maken. Om te leren voelen. Waar voelt het goed voor jou?

Natuurlijk is zelfontwikkeling niet elke dag een feestje. Je gaat dingen tegenkomen die je niet leuk vindt, je komt in de weerstand en emoties zullen opkomen die doorvoeld willen worden. Maar dat kan zacht, in je eigen tempo, met je eigen grenzen en liefdevol.

Wees kieskeurig wie jij toelaat. JIJ bent de baas over jouw leven. Altijd.